Tienen met nachtklok... waar enkel een verloren kat nog ronddwaalt

Iets na middernacht spring ik de wagen in. Op de baan kom ik, op enkele bietenvrachtwagens na, niemand tegen. Op de ring, of beter gezegd de vesten, is het zalig rijden. Op werkelijk ieder moment van de dag is dit anders een ergernis van menig automobilist, maar nu is er helemaal geen file en heb zelfs de vesten helemaal voor mij alleen. Als ik in het centrum uit de wagen stap, krijg ik meteen een onwezenlijk gevoel. Zo rustig en stil, dat ken ik eigenlijk alleen van de ‘boerebuiten’. Vreemd om dat in een stad te ervaren. Gelukkig is er de typische en heerlijke geur van de suikerfabriek waar men nu volop de bieten verwerkt: toch iets vertrouwds. Samen met de wind, trek ik er op uit. 

De Veemarkt oogt triest. Wat opvalt, is dat de inwoners duidelijk niet vergeten zijn om hun vuilniszak buiten te zetten voor de ophaling van donderdag. Sommige bewoners willen het de vuilnisophalers blijkbaar wat makkelijk maken want rond de boom op de Veemarkt staan de zakken knusjes naast elkaar verzameld. 

Waar anders nachtelijk vertier is in de café’s, is het nu muisstil en leeg. De terrastafels en stoelen staan troosteloos opgestapeld. Voor hoe lang ? Op het raam van één van de café’s staat te lezen ‘We are back!’. Het was maar voor even, de horeca is alweer voor minstens een maand gesloten. De parking staat vrijwel leeg. Intussen is het een stuk later in de nacht. Toch komt er een jongeman doorgewandeld. Duidelijk niet op weg naar het werk of dringende medische hulp. Naar waar ie gaat ? Geen idee. Maar het is overduidelijk dat vanwaar hij komt, er voldoende drank aanwezig was.

Via de Wolmarkt zet ik mijn weg verder. Slalommend tussen de vuilniszakken die zowat iedereen aan zijn deur gezet heeft, heeft de tocht niet meteen weg van een idyllische wandeling. Mijn oog valt op een oud en leegstaand herenhuis. Ook al komt er onkruid tussen de stenen uit en ligt er nog oude post, het trapje en leuning stralen in alle eenvoud iets vrolijks en sierlijks uit. 

Als ik het hartje van onze stad gadesla, krijg ik niet meteen een vrolijk gevoel. De Grote Markt is momenteel een grote werf, horeca is er uiteraard gesloten. Somber. Ook al baadt het stadhuis in het licht, het is er doods... niet alleen wegens de avondklok vrees ik. 

Via de Leuvensestraat ga ik richting station. De winkelstraat is akelig leeg en stil. Intussen is het wel gestopt met regenen en is mijn vriend de wind weergekomen. Deze laatste zorgt toch voor enige ‘muziek’ in de oren wat de wandeling in de desolate stad eigenlijk zelfs aangenaam maakt.

Bovenaan de Vierde Lancierslaan treft me enige schaamte. Al jarenlang is de stationsomgeving een pijnpunt en zwarte vlek. Zovele jaren later is het plein op zich wel wat aangepakt, is er een degelijke fietsenstalling enzovoort. Maar voor het stationsgebouw, daar zijn bijna geen woorden voor. Zo groezelig... En het horloge is ook al jarenlang verdwenen wat het voordeel geeft dat je je trein niet kan missen, of net wel. Het is dus maar zoals je het bekijken wil. Mijn oog valt op een fiets die stevig aan de ketting ligt. Hopelijk moet de eigenaar morgenochtend niet snel ergens zijn, met die lekke band.

Ik besluit nog even halt te houden aan de Gete. Daarvoor rij ik best langs de vesten. Weerom heb ik die helemaal voor mij alleen. Hoewel. Een kat denkt er net hetzelfde over. Dus sta ik zelfs op een lege ring weer eens stil, ditmaal om het beestje rustig en veilig de oversteek te laten maken. Aan de Gete kom ik helemaal tot rust. De wind speelt een andere melodie en vormt een duet met het kabbelende water. Het koppeltje eenden snateren volop mee. De eenden die op de oever zitten krijgen het gezelschap van enkele katten die plots opduiken en op jacht lijken te zijn. Het koppeltje brengt zich in veiligheid en vliegt naar een muurtje in het midden van het water, de katten druipen af. Net als ik denk te vertrekken, komt er nog een man door. Eentje van het type die ik eerder in de nacht tegen kwam. Ach, ook al kwam ik wat minder fraaie dingen op mijn weg tegen, ik heb genoten van de kleine dingen zoals de natuur te kunnen voelen in de stad. Ik keer huiswaarts met een warm gevoel en kruip, eenmaal dit op papier is gezet, onder de lakens voor een korte rust.