Foto ter illustratie.
Volledig scherm
PREMIUM
Foto ter illustratie. © Maarten Hartman

Mijn geheim (deel 6). Bertrand (80) is de zoon van een kloosterbroeder: “Eén mailtje en mijn leven stond op z’n kop”

Geheimen. We steken ze weg, houden ze stil, bewaken ze met ons leven. HLN-redactrice Sabine Vermeiren ging luisteren naar acht Vlamingen die wél praten. Eén keer alles op tafel. En dan nooit meer. Vandaag deel 6: Bertrand (80) had zijn vader nooit anders gekend dan als onderwijzer. Pas na diens dood ontdekt Bertrand een nooit verteld verleden. Lees de volledige reeks hier

8 reacties

  • Jose Van Hauwaert

    5 jaar geleden
    Tja, ieder mens steekt anders in elkaar. PERSOONLIJK zou mij dit niet echt iets kunnen schelen. Van mijn pa weet ik zelfs nog veel minder, alleen dat hij als jonge tiener met zijn oudere broer tijdens WOII moest gaan werken om 7 broers en zussen uit het weeshuis te houden daar de ouders beiden gestorven waren. Honger geleden, als vroeg aan de alcohol en sigaretten, liefde geven kon hij niet want zelf nooit gekend. Maar verder...niks weet ik van mijn pa.
  • Jonny Van den Bruel

    5 jaar geleden
    Onnodige taboes. De tijdsgeest van toen. Zo zonde dat dit allemaal zo lang verzwegen werd, wellicht uit schaamte. Totaal niet nodig; voor velen moeilijk om te vatten.
  • Ronald Van Beneden

    5 jaar geleden
    Beste in die tijden was het gebruikelijk dat iemand van een gezin naar het klooster ging. Stel je vader was spiritueel en voelde zich geroepen. Tegelijkertijd is hij ook mens met natuurlijke behoeften en gevoelens. Tegelijkertijd weet je zijn ervaringen niet in het klooster en is hij door één of andere twist zijn gevoel en geloof verloren en was hij niet fier op deze periode van duale gedachten.Schamen moet je je daarover niet wel begripvol opstellen.
  • Kris De Smet

    5 jaar geleden
    Als de geestelijken niet kunnen leven met het celibaat en uittreden om die reden en voor de liefde kiezen, is dit toch alleen maar mooi!?
  • wim snauwaert

    5 jaar geleden
    hij is niet alleen, er zijn veel mensen uitgetreden en daarna een gezin gesticht ik ken er hier ook een in de straat, niets mis mee met die mensen. Vroeger was dit iets erg beschamend en daardoor durfde men er niet over spreken maar nu moet je je daar toch geen zorgen meer over maken. En ook ze hebben die man van jongs af aan in het klooster gehersenspoeld tot hij op latere leeftijd tot het besef kwam dat dit niet zijn roeping was en hij voor iets anders ging en veel gelijk had hij.