Italiaanse pers hemelt spitsenduo ‘LuLa’ op nadat “monsterlijke” Lukaku de kaap van 250 goals rondt

Adriano. Ronaldo. Zlatan. In die volgorde. Wanneer ‘Big Rom’ aan Italianen uitlegt wie zijn liefde voor Inter destijds heeft aangewakkerd, noemt hij consequent dezelfde drie namen. Hij dankt dan God omdat die zijn droom om ooit voor de Nerazzurri te spelen, heeft helpen waarmaken. Cijfers zijn maar cijfers, maar zou hij ooit hebben durven denken dat God van hem de meest trefzekere Interdebutant in bijna driekwart eeuw in de Serie A zou maken? Dat hij op zijn zesentwintigste de kaap van de 250 zou ronden? “God is goed”, schrijft hij. 

Weinig spelers die op zijn leeftijd dezelfde cijfers kunnen voorleggen als Lukaku, maar hij heeft dan ook veel gespeeld - 513 matchen. Thierry Henry stond bijvoorbeeld op 210 goals, Michael Owen op 217, Luis Suárez op 223, Wayne Rooney die eveneens op zijn zestiende debuteerde op 227, Robert Lewandowski op 231, Harry Kane staat op 231. Lionel Messi was op dat moment de 350 al voorbij. Verschil moet er zijn. Ronaldo werd pas rond zijn 26ste een roofdier als aanvaller met duizelingwekkende cijfers.

Sinds woensdagavond is ook de nul in de Champions League weg - tot dan de enige smet op zijn recordbrekende start bij Inter. Bij de tweede poging had hij zijn mijlpaal beet. De VAR keurde eerste de 250ste van Romelu Lukaku af en gaf een strafschop aan de overkant. 0-2 werd 1-1. Van hemel en hel is een handvol seconden – er waren ook racistische kreten uit de tribune. Tot zijn ergernis.  

In het slot gaf hij dat handvol Slavia-fans lik op stuk. Een belangrijk doelpunt, maar ook een van de makkelijkste uit zijn loopbaan. Een Slavia-verdediger verslikte zich, Lukaku rondde de doelman en knalde de bal vervolgens hard in het lege doel. Dolle vreugde. 

Naast zijn 250ste bediende Lukaku ook twee keer spitsbroeder Lautaro voor een treffer, een met rechts, een met links - vooral de eerste waar hij twee man aan de praat houdt moet je bekijken. Zijn beste match voor Inter. ‘Groots’ vatte de Gazzetta dello Sport zijn prestatie samen.  ‘Giganti’ titelde de Corriere dello Sport, die andere sportkrant: ‘Giganten’. Met daar nog ‘Super Lukaku achter.  

Alles in Milaan loopt op wieltjes voor ‘Big Rom’. Zaterdag plantte Lukaku op Torino ook al een nieuw referentiepunt. Plots staat hij in de lijstjes, als beste nieuweling ooit, boven zijn idolen. Lukaku. Ronaldo. Zlatan. In die volgorde. De Hongaar István (Stefano) Nyers kreeg in 1948-’49 hetzelfde voor mekaar: 10 goals in zijn eerste 13 matchen voor Inter in de Serie A. Na 71 jaar heeft hij eindelijk gezelschap, maar de recordevenaring is geen eindpunt voor Lukaku. 14 goals in 17 wedstrijden in alle competities is een knappe return. “Wat mij interesseert, is het team”, zegt hij doorgaans, netjes de woorden van coach Antonio Conte herkauwend. “Ik wil nog beter worden.” Hij zit er met de zweep achter.

Voor Adriano, Ronaldo of Zlatan was maandag op zijn Instagram geen speciale vermelding voorzien. De dag voor de interland tegen Cyprus, zwierde Romelu Lukaku een fotoreeks online. De begeleidende tekst las als volgt: “Als kind keek ik op naar deze gasten. Nu spelen ze allemaal een belangrijke rol in mijn professioneel en mijn privéleven. Ik voel me gezegend met zulke fantastische persoonlijkheden aan mijn zijde.”

Swipend door de galerij zag je ‘Big Rom’ geknield naast Thierry Henry. Een 18-jarige Lukaku lachend op de training bij Chelsea met Nicolas Anelka. Een handshake met Samuel Eto’o, eventjes ploegmaat bij Everton. En als slotbeeld een foto met zijn arm over de schouder bij Didier Drogba - idool boven allen. Als Lukaku geen antwoord weet op een voetbalvraag van 80 miljoen, zijn zij doorgaans zijn eerste hulplijnen. Vrienden van wie hij kritiek en bijsturing aanvaardt. Zelfs als ze dat op de beeldbuis doen.

Voorbeelden die hij in België niet heeft gehad. Niet onlogisch voor een speler die opgroeide in de periode waar de nationale ploeg op zijn diepste punt zat. Ex-Rode Duivels en analisten, zo valt te horen in zijn omgeving, laat hij liever hard roepen, omdat weinigen ooit op zijn niveau hebben gestaan, likkend aan de wereldtop. Bemerkingen gaan het ene oor in, het andere uit en ergens tussenin blijven de grove hangen - hij vergeeft, maar vergeet niet. Slechts voor één man maakt hij een uitzondering: Paul Van Himst. Lukaku: “Hij stond aan de zijlijn bij de Anderlechtjeugd. Hij is me altijd blijven steunen. Soms als enige. De beste speler aller tijden in België, basically. Hij wist waartoe ik in staat was.”

Adriano, Ronaldo en Zlatan moesten tot vorige zaterdag wachten op een lofzang. In zijn eerste grote interview met een Italiaanse krant, de Corriere dello Sport, sprak hij vol liefde over de drie Inter-legendes - praat naar de mond van het doelpubliek. “Ik herken mezelf in Zlatan”, vertelde hij. “Wij verstaan mekaar.” Een band die twee jaar geleden ontstond op de achterbank van de spelersbus van Man United. Achterin zaten de coolste jongens. ‘Big Rom’ hing er aan de lippen van de stoerste en meest grofgebekte boy.

”We hebben beiden onze moeilijkheden gehad in onze jeugd. Veel was er niet nodig voor die klik. Buiten het veld is hij een van de drie intelligentste spelers die ik ooit heb ontmoet. Weinigen weten dat, maar hij heeft me enorm geholpen destijds. Hij is een kampioen. En heeft, zoals wij dat zeggen, de mentaliteit van een hond. Hij geeft nooit af. Zijn adviezen neem ik nog altijd mee.” Maar niet allemaal. Zlatan blaft en bijt, maar ondanks zijn grote ambities klemt Big Rom tegenwoordig de tanden op mekaar. Eerst iets winnen, dan pas praten. De prijzenkast is nog akelig leeg.