Steeds meer Belgische clubs zetten spelers op technische werkloosheid - vooral Standard zoekt rand aanvaardbare op: “Het wringt. Maar zolang de groten het niet doen...”

“We doen een oproep aan de clubs om geen beroep te doen op de technische werkloosheid.”

De boodschap van de Pro League aan haar ­leden, anderhalve week geleden, was duidelijk. Voetballers die op technische werkloosheid worden gezet, worden de facto betaald door de belastingbetaler. Deze coronacrisis, die de ganse samenleving en economie in het hart treft, is niét het moment om te leunen op de sociale zekerheid. Niet na alle discussies over de beperkte RSZ-bijdragen van profsporters — en meer bepaald bij de grootverdieners in het voetbal.

De oproep kende deels gehoor. Het management van Anderlecht, waar met Karel Van Eetvelt en uittredend CEO Jo Van Biesbroeck twee sociaal bewuste figuren de financiële knopen doorhakken, koos ervoor om de ­spelers te doen inleveren. De voetballers op technische werkloosheid plaatsen, zou de clubkas een pak meer opleveren. “Maar los van de problemen die je zou krijgen met je spelers, kan je dat maatschappelijk gezien niet maken”, klinkt het intern.

De voorbije week vielen een aantal kleine clubs wel voor de verlokkingen van die technische werkloosheid. Lokeren, Roeselare, Lommel en sinds dit weekend ook Virton in 1B. Waasland-Beveren was de eerste club in 1A die het deed. Cercle Brugge sloot zich daar vrijdagavond bij aan. «We hebben geprobeerd om het anders op te lossen, alleen heeft de economische realiteit ons gedwongen om deze maatregel te nemen», zei voorzitter ­Vincent Goemaere.

Stijn Boeykens van spelersvakbond Sporta beaamt dat. Alleen: “Cercle stelde de spelers voor om 80 procent in te leveren. Dat is wel heel veel. En frappant is dat hen allemaal een behoudspremie van enkele tienduizenden euro’s is beloofd, maar daarover zwijgt het bestuur nu.”

De vraag is hoe de politiek kijkt naar de ­manoeuvres van de Belgische clubs. Egbert Lachaert (Open Vld), die vorig jaar een wetsvoorstel heeft ingediend voor een drastische terugschakeling van het RSZ-gunstregime aan de profclubs, klinkt nog enigszins begripvol. “In crisistijden probeert iedereen te overleven. Het systeem van technische werkloosheid bestaat, iedereen mag daar gebruik van maken. Bovendien kan ik me inbeelden dat bij Cercle Brugge en Waasland-Beveren niet veel grootverdieners spelen.”

Lachaert vindt het daarom wel belangrijk dat de top van het klassement niet dezelfde stappen onderneemt. “Ethisch wringt het natuurlijk wat. Maar zolang de grote clubs, die hoge lonen uitkeren, niet hetzelfde doen, wil ik deze discussie zeker niet op de spits drijven.”

Standard kweekt op dat vlak alvast weinig goodwill. Sporta kijkt met argusogen naar de manier waarop de Rouches hen ‘overtuigen’ om voor een drastische salarisvermindering te kiezen. Boeykens: “De houding van Standard is problematisch. Ze hebben amper overlegd met hun spelers. De meesten kregen gewoon een brief, waarin ze voor de keuze werden gesteld. Ofwel technische werkloosheid, ofwel een brutoloon van 3.300 euro overhouden — plus wagen en appartement van de club. Dat is geen overleg, hé. Diegenen die niet zomaar akkoord willen gaan met de manier waarop de club hen behandelt, zijn nu op tijdelijke werkloosheid gezet. Hoe kan je nu een deel van de spelersgroep op werkloosheid gaan zetten terwijl de rest nog doorbetaald wordt? Dat kan eigenlijk niet.”

Boeykens sluit daarom af met een oproep naar de spelers zelf: “Dit is het moment voor hen om zich te verenigen en onderling solidair te zijn. Het is nu of nooit.”

Lees ook: Trainen tegen de eenzaamheid: RC Genk hervat alweer, mét respect voor de regels (+)