Toen Lokeren nog Europese toppers had: “Deze stad en deze fans verdienen dit echt niet”, zeggen Larsen en Lubanski

Je houdt het haast niet voor mogelijk, maar in een niet zo heel ver verleden -begin jaren ‘80- speelden er in Lokeren drie rasechte Europese topvoetballers in de aanval: Lubanski (zie zijn reactie hieronder), Lato en Larsen. De drie L’en. In 6,5 seizoenen voor Lokeren, tussen 1978 en 1984, scoorde Preben Elkjaer Larsen er net geen 100 goals. 98 stuks. Nooit bleef de Deen langer bij een club. “Een zwarte dag”, is de eerste reactie van Larsen (62) vanuit Kopenhagen op het failliet van Lokeren. “Dat de club net in zijn vijftigjarige bestaan verdwijnt, is extra pijnlijk. Ik had het definitieve nieuws nog niet gehoord... Natuurlijk wist ik dat het moeilijk was. Vind nu nog maar eens een investeerder met die corona. Ik wil dan ook niemand zwart maken, maar dit stemt me droevig. Sporting Lokeren zal voor altijd een deel van mijn leven zijn. Zoals dat ook voor de vele mensen van ginder en natuurlijk de fans is. Voor zij die veel aan de club gegeven hebben, is dit het zwaarst. Ik denk vooral aan hen nu.”

Larsen vertelt met veel liefde over Lokeren. Hoe kan het ook anders: dagelijks wordt hij nog herinnerd aan Sporting, want aan die periode hield hij zijn vrouw Nicole Marchand over. Met zijn ietwat onorthodoxe maar bijzonder efficiënte speelstijl was hij er een graag geziene gast. Deense bizon in het Waasland. “Lokeren was in die tijd een ploeg van het volk. Zeker op de Europese avonden, hing er dikwijls een geweldige sfeer op Daknam. We werden vooruit gestuwd. Sporting was een Vlaams instituut, in een tijd dat België met Anderlecht, Standard en Club Brugge nog echte Europese topclubs had. Wij behoorden tot een gouden periode van het Belgische voetbal. De club maakte ook echt deel uit van de stad. Dat dit nu wegvalt, is zo’n zonde.”

Larsen maakte ook deel uit van een gouden generatie van het Deense voetbal. Hij schitterde op het EK 1984 en zeker het WK 1986, toen de Denen met dynamiet schoten. Hoe graag hij ook in Lokeren was, het ‘Danish Dynamite’ bleef prioritair voor Larsen. Reden ook waaraan hij zijn bijnaam ‘Chefen fra Lokeren’ (de baas van Lokeren) te danken had. “In mijn contract had ik laten optekenen dat de club me altijd moest vrijgeven als we een interland hadden met Denemarken. (lacht) Dat was toen ongezien. ‘Jij moet zeker de baas van Lokeren zijn’, zei onze bondscoach Sepp Piontek me toen.”

Als bij wijze van toeval, was Preben Larsen enkele maanden geleden nog eens op Daknam. Alleen wist haast niemand dat. “Ik was op doortocht in België en besloot er nog even te stoppen. Je zag toen al dat de club in verval was, want ik kon er zomaar op het veld stappen. Blij dat ik dat nog kunnen doen heb. Die mooie tijd even laten herleven in gedachten. Ik hoop nu maar dat de club via een eventuele fusie nog enigszins kan gered worden. Als ik met iets kan helpen, moeten ze me maar contacteren. Als dat past, kom ik daar zeker voor langs.”

Een diepe zucht bij Wlodzimierz Lubanski (73). De Poolse ex-spits maakte tussen 1975 en 1982 met 82 goals het mooie weer op Daknam, versterkte na zijn spelerscarrière de technische staf van Lokeren én is nog steeds fervent volger van ‘zijn’ club. Zijn hart bloedt. “Dit is écht pijnlijk”, reageert hij telefonisch aan onze redactie. “Dat deze mooie club dit moet meemaken... Ongelofelijk. In Lokeren heerst een voetbalcultuur. Deze stad en deze fans verdienen dit echt niet. Het is catastrofaal. En eigenlijk had ik het niet verwacht. Je hoort de afgelopen weken en maanden wel slechte signalen, maar ergens hoop en geloof je toch dat er links of rechts nog een oplossing uit de bus komt. Vandaag is dit voor mij dus een klap.”

De 75-voudige Poolse international kent de club door en door. Waar is het volgens hem fout gelopen? “Al járen denken de bestuursmensen alleen aan zaakjes doen. Hun beste spelers verkopen ze onmiddellijk aan het einde van het seizoen. Zo kan je toch niets opbouwen? Een selectie bestaat uit anciens, spelers die er al een tijdje zijn, en nieuwkomers die een meerwaarde zijn en gestuurd kunnen worden. Maar die mix was er niet. Als je enkel maar aan verkopen denkt, boek je geen succes.” 

Aan mooie herinneringen heeft Lubanski geen gebrek. “Die derby’s tegen Beveren vergeet ik nooit. Wat me ook te binnenschiet, is die bekermatch tegen Standard. (kwartfinale in het seizoen 1977-1978). We komen 0-3 achter, en winnen nog met 5-3. En dan zijn er nog die Europese avonden, zoals tegen FC Barcelona. Lokeren was zó sterk, het was zo een mooie club. En nu is het gewoon voorbij, zelfs met een fusie zal het nooit meer hetzelfde zijn”, sluit een duidelijk aangeslagen Lubanski af. 

Oud-bondscoach Aimé Anthuenis was speler van Racing Lokeren toen zijn team in 1970 opging, na de fusie met Standaard Lokeren, in Sporting Lokeren. De broer van oud-burgemeester Georges en oom van huidig burgemeester Filip Anthuenis bleef er tot 1974 aan de slag als speler. Hij startte bij Sporting ook zijn trainerscarrière op. In 1985 stootte hij door van de jeugd naar de eerste ploeg als oefenmeester. Aimé zou nog eens terugkeren naar Lokeren maar maakte vooral furore als trainer bij Anderlecht, Racing Genk en de nationale ploeg.

“Het faillissement is heel spijtig voor Lokeren in het algemeen. Dan denk ik direct aan de ploeg, de fans, het stadsbestuur en noem maar op. Naar ik vernam zou er dit jaar een boek verschijnen over 50 jaar Sporting Lokeren. Het is jammer dat je zo’n periode moet afsluiten op deze manier. Dat doet pijn ja”, reageert Anthuenis. 

“Je zag de malaise bij Sporting elk jaar aandikken. Ik wil niet iemand met de vinger wijzen maar Lokeren heeft het de laatste jaren altijd moeilijk gehad. Ze bouwden destijds een Europese topploeg uit. Zeker met Lubanski, Larsen en Lato. Wat later wonnen zij tweemaal de Beker van België. Het spijtige van Lokeren was dat het toeschouwersaantal steeds te laag was. In die optiek kon je niet concurreren met de grote ploegen”, meent Anthuenis.

Sporting Lokeren gaf Anthuenis de kans om zijn trainerscarrière op te starten. “Dat zal ik nooit of te nimmer vergeten. Het was niet evident om als Lokeraar, destijds wonende op 200 meter van het stadion, aan het roer te staan van die club in eerste nationale. Ik was nauw verbonden met Sporting. Ik ben de club daarvoor heel dankbaar. Wat betreft Sporting was het duidelijk dat de kwaliteit, qua spelers, elk seizoen minder en minder werd. Ik hoop dat er nog een nieuw verhaal kan gebreid worden aan Sporting. Deze club is te mooi om zomaar te verdwijnen. Misschien biedt een fusie met VW Hamme soelaas, dat zal de toekomst uitwijzen.”

Ook-speler Arnar Vidarsson, die nadien een functie had binnen de technische staf is niet mals voor voorzitter Louis de Vries. “Ik speelde zowat 350 matchen voor wit-zwart-geel en die club is altijd wel in mijn hart blijven zitten”, meldt de IJslander. “Met Lokeren verdwijnt nu een echt icoon uit het Belgische voetbal. Het is onvoorstelbaar dat iemand een dergelijke club op een half jaar zo naar de verdoemenis kan helpen. Ik noemde hem (Louis de Vries) een Antwerpse cowboy, wel dat blijf ik doen. Die man is naar Lokeren gekomen zonder geld en/of businessplan. Door zijn toedoen is Sporting op de fles gegaan. Ook de jeugdspelers zijn slachtoffer van zijn excessen. Enkele honderden voetballertjes zitten zonder club dankzij Louis de Vries.”

“Het is heel jammer dat een club als Lokeren verdwijnt. Dit is ook een spijtige zaak voor het Belgische voetbal”, reageerde voormalig bondscoach Georges Leekens op het faillissement van zijn ex-club. Drie keer stond Leekens aan het roer bij Lokeren (1999-2001, 2007-2009 en 2015-2016). “Ze hadden zich vorig jaar in eerste klasse moeten handhaven, maar dat gebeurde dus niet. Ik ben de ploeg altijd blijven volgen en zag hen de laatste tijd duidelijk in een neerwaartse spiraal terechtkomen. Dit seizoen zag ik ze nog aan het werk tegen Westerlo, maar toen was er al geen beleving meer. Vandaag is het verhaal dus over. Ik hoop nu maar dat er niet veel andere ploegen dit slechte voorbeeld gaan volgen.”

“Ik heb het altijd naar mijn zin gehad op Lokeren. Altijd in moeilijke omstandigheden, dat wel. Ik was er coach en crisismanager. De boel redden was niet altijd gemakkelijk, maar het lukte me telkens weer.”

KV Kortrijk en Excelsior Moeskroen, ook twee ex-clubs van Leekens, kwamen de afgelopen dagen in de actualiteit met fusieplannen. “Bij Moeskroen heeft dat te maken met licentieproblemen. Kortrijk wil een fusie overwegen, maar stuit op wat tegenkanting van de supporters. Voetbal is nu eenmaal emotie. Daarom ook lag een fusie tussen Lokeren en Beveren zo moeilijk. Ook op politiek vlak liep het toen mis. Veel teams blijven aanmodderen in een te klein hinterland en vissen in dezelfde vijver qua sponsors en geldschieters. Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.”